We zouden 24 juli afreizen naar Suriname voor een drieweekse natuurreis, maar door de corona-epidemie loopt het allemaal anders. Als duidelijk wordt dat de reis niet door kan gaan, krijgen we van Caroline en Sytse het aanbod met hen mee te gaan naar Oostenrijk. Ze hebben namelijk voor het tweede jaar op rij geboekt bij de familie Lechtaler in Bartholomäberg/Gantschier waar wij in het verleden met de kinderen 11 maal achter elkaar mjn geweest. Het appartement dat ze hebben geboekt heeft een extra kamer en daar kunnen we dan bij. Eerst gaan ze echter 9 dagen naar Pians, dat aan de oostelijke ingang van het Paznauntal is gelegen. Daar hebben ze ook een appartement, maar daar kunnen we niet meer bij. Geen probleem, wij boeken een hotel in Zams, zo'n 7 kilometer verderop, net voorbij Landeck.

Voor het eerst sinds jaren gaan we weer eens met de eigen auto op zomervakantie. We staan 's ochtends om 03:00 op en gaan om 04:10 op weg naar Oostenrijk. Om even na 13:00 uur en na drie etappes gloort in het zuiden van Duitsland het bergenlandschap van Oostenrijk aan de horizon. Het is rustig op de weg en we schieten lekker op. Om 15:00 uur zijn we na zo'n 930 kilometer bij het appartement van Sytse en Caroline, een uur te vroeg, dus we wachten in de tuin op de eigenaar voor de sleutel. De heenreis is erg meegevallen, dus dat is een goed begin. Het appartement in Pians beschikt over een klein zwembad en Lycia en Caroline hebben al snel de zwemkleding aan. Lycia moet nog wennen aan haar zwembandjes, dus dat is even een strijd, maar al snel is ze gewend.

Hotel Jägerhof in Zams

Rond zes uur zijn we bij het door ons geboekte hotel in Zams, dat iets meer dan 10 minuten rijden is vanuit Pians. Hotel Jägerhof is een groot hotel waar we vriendelijk worden ontvangen. We krijgen een ruime kamer op de tweede verdieping van het slaapgebouw. Het is de tweede kamer van boven, links op onderstaande foto. Al heel snel zitten we op het balkon dat op het zuiden is gesitueerd. Het is behoorlijk warm en onder ons is het zwembad dat op de foto hierboven is te zien erg uitnodigend. We laten het zwembad voor wat het is en gaan om zeven uur eten in het restuarant. We hebben in Jägerhof voor 9 dagen logies met ontbijt geboekt en gaan dus à la carte eten. Helaas kunnen we niet meer op het terras zitten, maar binnen zitten we zo goed als alleen en dus coronaproof. Ik bestel een schnitzel, iets wat ik me al in Nedertland had beloofd. Hij is megagroot en de bijgeleverde patat is ook een grote portie. Niet gek dus dat ik het niet helemaal op kan. Om 21:00 uur zijn we weer op de kamer, waar we nog een thee nemen en dan ons bed opzoeken. Het was een lange dag, morgen begint de vakantie echt.

Ik denk om 10 voor half negen wakker te worden, maar het is pas 10 voor half zeven. Toch ga ik er maar uit en ga een plan voor vandaag verzinnen. Normaal maken we thuis al plannen, maar het loopt dit jaar wat anders. Als ik een plan heb bedacht en Caroline en Sytse ervoor heb meegekregen, gaan we ontbijten. Het ontbijt is uitgebreid en heerlijk, dus dat is in ieder geval goed geregeld. Voordat we de anderen op gaan halen, kunnen we nog een half uurtje bij het zwembad zitten. Het is heerlijk weer en we zijn de enigen die gebruik maken van de ligstoelen bij het zwembad. Best wel apart, want gisteren toen we kwamen waren alle ligbedden in gebruik. We hebben ook de indruk dat het hotel zo goed als vol geboekt is.

Dan rijden we naar Pians waar Lycia ons in de tuin al op staat te wachten. Het is een gezellige tuin en het zwembad ligt er uitnodigend bij.

We rijden in 25 minuten door het mooie en zonnige Paznauntal naar Ischgl waar we de Silvrettabaan nemen die ons naar 2320 meter hoogte brengt.

In het openbaar vervoer moet je in Oostenrijk een mondkapje dragen, dus dat betekent ook in de kabelbaan. Lycia verblikt of verbloost er niet van.

Boven aangekomen zien we in de kraakheldere en zonovergoten bergwereld de Flimjochbahn liggen. Met deze stoeltjeslift kun je naar het Flimjoch, vanwaar je naar Samnaun kan. Een stoeltjeslift is nog niets voor Lycia, dus wij hebben ons eindstation hier bereikt.

Het terras van het Alpenhaus op de Idalp, is vol, maar als we de drankjes zelf afhalen, dan kunnen we aan de zijkant van het terras op bankjes zitten. Voor ons geen probleem, ruimte genoeg en de drankjes zien er goed uit. Tegelijkertijd genieten we van het panorama dat zich voor ons uitstrekt.

Na de koffiestop gaan we met de bergbahn naar het Mittelstation waar we een bezoek brengen aan de Schwarzwassersee. Rondom dit mooie meertje met zijn prachtige bloemen zijn allerlei fasciliteiten gerealiseerd. Je kan er picknicken, klimmen, slacklinen of net als wij doen gewoon wandelen.Het is heerlijk om weer in Oostenrijk te zijn.

Iets hoger gelegen is er nog een bergmeertje, de Pardatschersee. Hier zien we een prachtige bosrandparelmoervlinder. Het pad is leuk en afwisselend en het uitzicht is heerlijk.

Vanaf het Mittelstation nemen we de kabelbaan voor de tweede keer naar boven. Daar laten we het Alpenhaus links liggen en lopen in een kleine 10 minuten naar de iets lager gelegen Vider Alp waar we de lunch gebruiken. Voor Lycia is er een zandbak waar ze niet weg te slaan is en er zijn ook nog andere speeltoestellen, zoals een glijbaan. Het is een mooi begin van onze vakantie met een heerlijke dag met prachtig weer om foto's te maken. Om 17:00 uur zijn we weer beneden in het dal en rijden terug naar ons hotel waar we lekker eten en de rest van de avond lezen. Ik maak ook een verslag op Polarsteps, dus ik heb genoeg te doen.

Voor vandaag heeft Caroline het voorstel gemaakt. We gaan de Kopsstausee rondwandelen, een van de vele Illwerke in Vorarlberg om stroom op te wekken. Omdat we in het verleden vandaaruit een paar keer naar de Heilbronnerhütte zijn gelopen, meen ik me te herinneren dat het nogal saai was, maar niets blijkt minder waar. Het stuwmeer ligt in een prachtige omgeving met bossen en bergen die contrasteren met het aquagroene water.

We halen de anderen op in Pians en rijden in 35 minuten naar het gehucht Wirl bij Galtür. Hier parkeren we de auto en nemen de Alpkogelbaan, maar niet nadat Lycia mij eerst een knuffel heeft gegeven. Hier lijkt het dat ik háár een knuffel geef, maar dat komt omdat de fotograaf net het knuffelmoment miste.

Al snel worden we op 1600 meter afgezet en wandelen we richting Kopssee. Overal staan lupines, die met de nog laag hangende bewolking en de bergen het decor vormen voor een leuke wandeling. Een groot geaderd witje werkt lekker mee voor een foto. Om meer plaatjes te kunnen maken van vlinders moet je veel geduld hebben en dat werkt niet wanneer je met anderen op stap ben om een wandeling te maken. Geen probleem verder, hoor. Ik geniet zo ook.

Het doel voor een koffiestop is Alpengasthof Zeinisjoch dat uitnodigend aan een uitloper van het meer ligt. Even ervoor heb ik mijn traditionele vakantiemomentje. Om een Notenkraker, een gaaiachtige vogel voor de niet-vogelaars, goed te kunnen bekijken, pak ik mijn nieuwe verrekijker en klap de lensdoppen er vanaf. De vogel laat zich goed bekijken en we gaan verder over de steile met gras en planten bedekte helling. Bij de rand van het meer aangekomen, merk ik dat ik een van de doppen heb verloren. Ik merk dat de doppen alleen om het kijkerhuis heen zitten geklemd en ze dus gemakkelijk er helemaal af te halen zijn. Teruggaan om de dop te zoeken heeft geen zin, omdat we op dat deel niet echt een pad hadden en van een brede, begroeide helling zijn gekomen. Waar moet je dan gaan zoeken? Elke vakantie gebeurt er wel wat, of ik val of ik heb een ontsteking of ik verlies materiaal. Ik ben even goed uit mijn hum. Ik vind het ook een slechte zaak dat een kijker van het bekende, nogal prijzige Oostenrijkse merk lensdoppen heeft die niet goed te vergrendelen zijn. Temeer omdat ik bij aanschaf de dag erop ook al terug moest omdat het klipje om de draagriem te bevestigen ook al niet paste. Thuis maar eens reclameren.

Lekker spelen bij Alpengasthof Zeinisjoch op 2000 meter hoogte.

Ook een mooie plek voor wat foto's.

Vanaf het Alpengasthof lopen we in 30 minuten naar de Kopssee Stüberl, waar we de lunch gebruiken. Een leuk klein tentje waar je heerlijke Kaiserschmarren kunt eten. Na de lunch gaat het verder over de dam van het stuwmeer en dan aan de zuidzijde van het meer- vanwaar we aan de overzijde het Alpenhaus mooi zien liggen - gaan we 300 meter omhoog met wat pittige stukken ertussen. Hoewel we zweten , is het toch vooral genieten.

Nogmaals een foute actie

Op de terugweg eten we nog een ijsje in Ischgl, waar ik na het uitstappen weer eens een keer mijn camera met het oppakken van de fototas uit de auto op straat slinger. Gelukkig niet kapot, maar ik vind mezelf wel een oen!

Relaxte avond

In het hotel aangekomen is het erg druk bij het zwembad, maar om half zeven liggen ook wij op een bedje. Als ik een half uur later in het zwembad duik, ben ik gek genoeg alleen. We eten vanavond in het hotel. We bestellen "Rostbraten vom heimichen Rind", dat ongelooflijk lekker smaakt. De cantharellensaus, de gewokte groente en de pasta maken het gerecht af. We sluiten af met een heerlijke cappuccino. Om half tien zijn we weer op de kamer en kunnen we terugkijken op een heerlijke lange en actieve dag.

Vandaag is het donderdag 30 juli en we hebben afgesproken de ochtend apart te besteden. Na een lekker ontbijt strijken we neer bij het zwembad. We zijn er vóór half tien en we zijn er als eersten en het is heerlijk weer. We zonnen en lezen, nemen een duik, tenminste ik,en drinken een paar koppen thee, dat onbeperkt en gratis gepakt kan worden bij de theecorner in het wellnessgedeelte van Hotel Jägerhof.

Rond kwart voor een halen we Sytse, Caroline en Lycia op en rijden naar Mathon, net voorbij Ischgl. We gaan een bezoek brengen aan het wildpark en de Wildererhütte. Allereerst maar naar het restaurant waar ik een heerlijke forel krijg opgediend, maar ook de Tiroler Grőstl is lekker hoor ik van Gina en Caroline. Lycia weet al wat proosten is, dus dat belooft wat.

Na het eten het wildparkje bekijken, spelen

en een overheerlijk yoghurtijsje met bosbessen eten

Gezellige dag

De rest van de middag zijn we te gast in de tuin en bij het zwembad van het appartement van Sytse en Caroline. Een prima plek om je te vermaken en opa en oma genieten net zoveel als Lycia en de rest. We eten gezamenlijk in de tuin en zo is het weer een gezellige dag. Om 20.00 uur zijn we weer thuis, waar ik de foto's overzet en Polarsteps bijwerk. Gina leest ondertussen op het balkon, waar het nog altijd 28 graden is. Tenslotte gaan we naar het tuinterras van het restaurant waar we nog een cappuccino drinken.

De laatste dag van juli belooft een mooie dag te worden. Na het ontbijt liggen we nog even bij het zwembad, maar even over tienen rijden we naar Pians waar Sytse en Caroline al klaar staan. We rijden naar Kappl en parkeren langs de beek, . Lycia doet nog een powernap in de rugdrager, wij kopen de tickets en weldra zijn we op 1830 meter hoogte.

We gaan eerst naar Sunny Mountain, het "Erlebnispark". Hier houden we een koffiestop, terwijl Lycia haar hart ophaalt in de zandbak, maar vooral ook bij het water. De ene steen na de andere gaat erin met die sterke knuistjes.

Een van de vele planten die in de alpen bloeien is het wilgenroosje. Altijd mooi om die als voorgrond mee te nemen in een foto van het berglandschap. Maar ook zilverdistel en havikskruid staan langs het met de alpinekleuren gemarkeerde pad dat we vanaf "Sunny Mountain"omhoog nemen.

Kuitentrekker

Het pad voert langs het almenmuseum, is rood-wit gemarkeerd en dus alpine. Het is een behoorlijke kuitentrekker. Halverwege stuiten we op een dilemma. Naar links naar de neue Dia's Alpe of rechts naar boven naar de Almstüberl. De laatstse is aangegeven met vork en mes, dus we kiezen voor rechts. Dat pad klimt uiteindelijk naar 2120 meter. We komen er niemand tegen. Boven gaan we op de bonnefooi naar links en weldra zien we de alm. Het blijkt dat we als een van de weinigen het alpine pad hebben genomen.

Bij de alm kies ik voor Kaiserschmarren, die uitstekend smaakt. Gina neemt "noodlesuppe mit würstl," ook lekker. De blauwe boktor komt niet uit het eten, maar loopt er over tafel. Het uitzicht vanaf de alm is prachtigen we zien in het westen op "half twaalf"van het midden nog net de Niederelbehütte op 2300 meter hoogte liggen.

Na een uurtje nemen we het pad naar het bergstation. Er zijn veel vlinders en ook veel bloemen. Vlak bij het bergstation, waar we de skilift voor kinderen zien, is een heemtuin met tijm, sedum en zowaar edelweiss. Liever zie ik het allemaal in het wild, maar zo is het ook leuk. Met de lift gaan we weer richting dal en de parkeerplaats langs de wildstromende Tiranna, waar het inmiddels ruim 30 graden is. Boven was het dankzij de hoogte en wat bewolking aangenaam met 20 graden.

Lekker eten!

Om 16.00 uur zijn we bij het hotel waar het even spettert. Net genoeg om een grote groep van de ligbedden te verjagen, zodat wij er kunnen zitten. Het blijft verder droog en tot 19.00 uur liggen we lekker te lezen met een glas thee erbij. We eten heerlijke varkenshaas in het hotel met cappuccino toe. Om 21.45 uur zijn we op de kamer en zo komt er bijna een eind aan een mooie, lange dag. Ik slaap niet best, net als thuis, dus dan lijkt de dag nog langer. Ik heb er verder geen last van dus het is bijna 24/7 genieten van de vakantie.

Als ik wakker wordt, is het al stralend weer. Vandaag gaan we nog een keer naar Ischgl. Om half tien zijn we in Pians en vandaar rijden we in een half uur naar het zonovergoten Ischgl. Met de Silvrettabaan gaan we via het Mittelstation naar de Idalp op 2320 meter hoogte. Daar pak ik mijn fototoestel en blijkt het dopje van de lens er niet op te zitten. Hopelijk niet in de gondel laten liggen. Wat is dat toch, dat kwijtraken van allerlei materiaal in de vakanties?

Restaurant Paznauner Taja is het doel van vandaag. Geloof het of niet, we lopen het uitnodigende terras van het Alpenhaus voorbij! Niet erg, want we dalen in weinige minuten af naar de Vider Alp op 2250 meter hoogte en nemen plaats op het terras. Lycia ziet direct de zandbak en ze is er niet meer weg te slaan, dus om-en-om even oppassen, zodat moeder en dochter ook even wat kunnen drinken. Het speelhuisje is de volgende trekker voor Lycia. Eindeloos de deurtjes en ramen open en dicht doen en tussendoor op de echt werkende deurbel drukken. Intussen drinken wij wat op het nog lege terras en genieten van de rust en het stralende weer. Ook hier is edelweiss te zien, maar nu in een bloembak, dus weer niet in het wild.

Twee cappuccino's en een uur verder, gaan we op pad naar de Paznauner Taja, een hut op precies 2000 meter hoogte. Op de middelste grote foto zie je rechts van het midden het pad over een groene kam kronkelen waar we overheen omhoog moeten voordat we kunnen dalen. Het is een vrij gemakkelijk, maar toch alpien pad gezien de rood-witte markering.

Eenmaal over de groene kam is een houten hutje tegen een groene bergwand een dankbaar onderwerp voor een foto. Er staan heel veel soorten bloemen en er vliegen weer veel vlinders, maar vandaag zet ik er niet één op de foto. We dalen af via een smal pad en diverse plankiers over een moerassig deel van de helling. We lopen langs prachtige bloemen met illustere namen zoals witte nieswortel en azuren monnikskap.

Na anderhalf uur doemt de hut op, maar het terras is helemaal vol, dus gaan we binnen zitten. Het is inmiddels 13.00 uur en dus etenstijd, dan kun je dat verwachten. Geen probleem verder en de braadworst met patat is lekker, maar zoals zo vaak, eigenlijk te veel. Lycia heeft na een boterham, vruchtjes en behoorlijk wat patatjes waar ze dol op is, genoeg energie voor het springkussen en allerlei ander speelgoed, dus die is ook zoet.

Kwart over twee laten we de Paznauner Taja achter ons en lopen deels via een wandelweg door het bos en deels over de weg die de Bodenalp ontsluit terug naar het Mittelstation. Er is tijd genoeg voor wat fotoshoots en we genieten van het schitterende weer en de mooie natuur.

Lensdop weer terecht!

Op 1683 meter stappen we bij het Mittelstation in een gondel die naar beneden gaat en om 16.00 uur staan we weer op de valleibodem. Grappig genoeg doen we nu precies hetzelfde stramien als toen Erik en Caroline erg klein waren. Veel gebruik maken van de liften en tussendoor wandelen en hutten bezoeken voor een hapje en een drankje. Roept daar iemand dat het op een kroegentocht lijkt?

Na nog wat boodschappen bij de Mpreis rijden we het dal uit. Inmiddels hebben dreigende grijze wolken het blauw verdreven en klinkt er al zo nu en dan een donderslag. Nog voor Kappl begint het te gieten en het onweer is niet van de lucht. In Landeck is het nog droog maar als we uitstappen begint het ook hier te regenen. De temperatuur zakt van 29 naar 19 graden, maar dat deert ons niet. Onze dag is al geslaagd. Nu is er tijd genoeg om te lezen en op tijd het verslag voor Polarsteps te maken. En het dopje voor de lens lag in de kluis, waarschijnlijk gewoon eraf gevallen, dus dat is gelukkig weer terecht.

Vandaag, 2 augustus, staan we voor het eerst op zonder strak blauwe lucht. De voorspellingen zijn voor de ochtend droog, maar daarna zou er regen kunnen vallen. We spreken met Caroline af dat vandaag ieder zijn eigen ding doet. Wij gaan na het ontbijt met de naast het hotel gelegen Venetbahn naar de Krahberg op 2208 meter hoogte. Boven zien we wel wat we gaan doen, afhankelijk van het weer. We kopen twee seniorentickets, die vanaf 61 jaar te krijgen zijn. Nou ja, krijgen? Ze kosten alsnog 18 euro stuk. Daarvoor krijg je een acht minuten durende rit met 35 man in een kabinenbaan, maar zeker niet Coronaproof! Wel overbrug je zo gemakkelijk bijna 1500 hoogtemeters. Boven staat het lelijkste bergstation dat we ooit gezien hebben, maar je hebt wel 360 graden zicht. Jammer dat de zon niet schijnt, maar gelukkig zijn de bergtoppen wel uit de wolken. We kijken toe hoe een jonge dame een tandemsprong maakt met een parapente en daarna gaan we op zoek naar een wandeling. Tegen onze gewoonte in hebben we geen plan van tevoren gemaakt. Een geel bord geeft aan dat je bij de Zammeralm kunt eten en dat het maar 30 minuten lopen is.

Aanvankelijk is het nogal kaal, alleen de boterbloemen overleven het blijkbaar op de skipistes. Al snel komen we echter onder de boomgrens en loopt het pad door het bos waar Sint-Jacobskruiskruid en Grijze Alpenpost uitbundig staan te bloeien.

Onderweg komen we ook van alles tegen dat speciaal voor kinderen is gemaakt. Het pad is vrij steil , maar loopt wel voor een groot deel door het bos en dat is mooi lopen. Na drie kwartier is er echter van een hut nog niets te bekennen.

Maar na één uur en twintig minuten lopen we het terras op van de Zammeralm die op 1760 meter is gelegen. Even later lees ik in de folder die Gina bij de lift heeft meegenomen dat de alm op anderhalf uur van het bergstation ligt. Waarom zeggen de gele bordjes iets anders? We hebben het dus best snel gedaan en we bestellen cappuccino en allebei een warme apfelstrudel, Gina met vanillesaus, ik met slagroom. Van de cappuccino hebben ze ook iets leuks gemaakt, dus het ziet er erg aantrekkelijk uit. De smaak is prima, maar je zit daarna ook behoorlijk vol. (Dat laatste mocht ik van mijn ouders nooit zeggen. Die vonden "Het is genoeg of het vult" netter. Nou ja, tijden veranderen en "vol" geeft aan hoe wij ons voelen).

Na een half uurtje op het terras - met af en toe een verdwaalde druppel - gaan we op pad naar het Mittelstation dat op 20 minuten van de Zammeralm ligt. Langs een kappeletje en net ver genoeg om het volle gevoel kwijt te raken. Bij het Mittelstation aangekomen lopen we het luchtige plankier op en lezen op een bord dat alleen op het hele uur de lift er stopt. Dat is pas over 40 minuten. Even denken we eraan om dan maar naar beneden te gaan lopen, maar de 2 1/2 uur die daarvoor staat, vinden we net iets teveel met de kans dat we regen krijgen. Gina gaat lezen op een bankje en ik probeer een Eribiavlinder te fotograferen. Het lukt me net een toonbaar plaatje te schieten. Na enige tijd stopt de kabinelift, die ons weer veilig bij het dalstation afzet. Ik kom erachter, dat ik mijn hoofd heb verbrand. Stom, geen pet op gedaan en niet ingesmeerd, omdat er geen zon was. Ik krijg een déjà vu van een reis naar Thailand, alleen toen was Gina het slachtoffer.

Het hoofd koel houden

Het is nog steeds droog, dus we gaan op het terras bij het zwembad zitten. Als er een paar druppels vallen gaan we onder het afdak in de schommelbedden zitten, ook een prima plekje om te lezen en te chillen. Ik ga nog even zwemmen, voornamelijk om mijn hoofd te koelen en om 18.00 uur vertrekken we naar de kamer waar ik alvast het verslag maak.

We eten in het hotel. De filet-steak die ik bestel is uitstekend en heerlijk mals. De paddenstoelenrisotto met rucola die Gina heeft besteld is ook erg lekker. We eten buiten en halverwege de maaltijd begint het te regenen en te onweren. Daarom gaan we na afloop naar binnen, waar we de dag afsluiten met een cappuccino. Het was ondanks het iets mindere weer toch een geslaagde dag.

Voor maandag 3 en dinsdag 4 augustus zijn de weersvoorspellingen niet best. Omdat het vandaag (3-8) in de ochtend nog droog is, stelt Sytse voor een wandeling langs de Trisanna te maken, de wildwaterbeek die door het Paznauntal stroomt. We rijden eerst naar Mathon, waar de Wildererhütte is, waar we koffie willen drinken en na het wandelen ook eten. Het loopt anders. Caroline stelt op de parkeerplaats van de hut voor, in verband met het weer, eerst te gaan wandelen. Dan zien we op een bord dat het "ruhetag" is en de hut dus helemaal niet open is.

We lopen over de brug naar de rechteroever van de beek en starten de wandeling met alle "regenschütsen" paraat. Lycia vindt een waterval erg interessant en bromt even als we doorlopen. Ze kan er niet genoeg van krijgen. Er vliegen erg veel zwaluwen laag over de weiden, een teken dat de insecten ook laag vliegen en er regen op komst is. Er vliegen 4 soorten zwaluwen, veel boerenzwaluwen, huiszwaluwen, gierzwaluwen en ook een enkele rotszwaluw, een soort die in Nederland niet voorkomt. Ik zie ook enkele zwarte roodstaarten, maar het meest blij ben ik met de waarneming van een waterspreeuw. Ook leuk zijn de twee hertjes, die nieuwsgierig op de rand van de weide door het hoge gras scharrelen.

Als we door het dorp Mathon teruglopen, gaat het spetteren en bij de auto aangekomen besluiten we naar Galtür te rijden om iets te gaan drinken. Sytse en Caroline willen daarna naar het zwembad in Galtür waar ze met de Silvrettakaart gratis in mogen. We rijden naar het dalstation van de kabelbaan waar ik een mooi restaurant heb gezien toen we vorige week vanaf daar naar de Kopssee gingen wandelen. De keuze voor Hotel Wirlerhof valt niet verkeerd. Het is een groot hotel met restaurant en we worden er gastvrij ontvangen.

Na de cappuccino en de andere drankjes bestelt Sytse cordon blue en wij soep. Een extra bord met frankfurter en patat delen we met z'n allen. Lycia, die eerst keurig haar boterham opeet voordat het eten wordt geserveerd, eet daarna lekker mee om de patatjes op te maken. We eten er prima en tegen een schappelijke prijs. De bediening heeft hier geen mondkapjes op, dat is wel apart.

Herhaling van zetten

Wij rijden na de lunch in drie kwartier in de stromende regen terug naar ons hotel waar we de rest van de middag chillen en lezen. Sytse en Caroline zien bij het zwembad in Galtür een rij wachtenden staan en omdat er pas iemand in mag als er iemand uit komt, rijden ze naar het zwembad in Ischgl. Daar is meer plek en ze vullen de rest van de middag daar met zwemmen.

We eten in het hotel. Gina gaat voor de filet-steak, die ik gisteren koos en ik bestel de rib-eye van 300 gram. Een gewicht dat me eerder veel te veel leek. Het smaakt ons beide verrukkelijk en alles gaat op. Traditioneel sluiten we af met cappuccino. Onze vakantie hier lijkt voor een ander misschien elke dag een herhaling van zetten, maar wij genieten er van het begin tot het einde van.

Als ik vanochtend opsta, zie ik behoorlijk veel sneeuw liggen op de toppen van de bergen. Dat was allemaal vannacht gevallen. Het regent nog steeds, zoals opgegeven. We doen het rustig aan en drinken na het ontbijt koffie in het hotel, terwijl we ons verdiepen in onze e-readers. We spreken met de anderen af dat we naar Pians gaan. Daar aangekomen doen we een spelletje kakkerlakkenpoker, waarbij ik aan het kortste eind trek. Wel een leuk spel, waarbij we veel lachen.

Omdat we in de namiddag droog weer verwachten, rijden we naar Mathon om in de Wildererhütte te lunchen. We nemen Tiroler Gröst , altijd lekker. De hut is typisch Oostenrijks ingerichten dus erg gezellig.

Na afloop spettert het weliswaar nog een beetje, maar we wandelen toch drie kwartier langs de Trisanna, de bergbeek die door het Paznauntal stroomt. We zien meerdere waterspreeuwen, grote gele kwikstaarten en veel kleurige bloemen. Sytse zet een waterspreeuw nog op de foto, wel even inzoomen! Zo zijn we ondanks de regenachtige dag toch nog lekker onderweg en er ook nog even uit.

We gaan allemaal naar hotel Jägerhof, waar we het binnenbad bezoeken. Lycia vindt het erg leuk en kan al zelf heel even blijven drijven. Weliswaar kort, maar toch. We dineren ter afsluiting van ons eerste deel van de vakantie in het hotel. Dat is lekker en erg gezellig. Nu nog de koffers pakken, want aan ons verblijf in Zams komt morgen een einde. Maar we hebben nog een week Montafon tegoed, dus dat is fijn.

Vers gevallen sneeuw

Als we op woensdag 5 augustus wakker worden en de gordijnen openschuiven zien we vers gevallen sneeuw op de toppen van de bergen. Het weer is gelukkig opgeknapt en de zon schijnt. We kijken terug op een heerlijk eerste deel van de vakantie, daar doen de laatste wat minder mooie dagen geen afbreuk aan. Met Lycia gaat het geweldig goed, daar kunnen we prima mee op stap. Niet al te lange tochten, maar die hebben we in het verleden genoeg gemaakt en voor nu is het zo prima.

Vandaag gaan we naar pension Monteneu en de familie Lechtaler. We kijken ernaar uit om hen na 23 jaar weer te zien. Het weer belooft komende week goed te worden, dus dat is prettig.
Het inpakken van de laatste spulletjes gaat vlot en na het ontbijt checken we uit bij hotel Jägerhof, waar we nog een presentje meekrijgen in de vorm van een paar appels en flesjes water en een kruidenzakje uit eigen tuin. Erg attent. We hebben het enorm naar ons zin gehad in het hotel. De kamer was prima, het personeel vriendelijk en het eten was fantastisch.